Zasady finansowania izb rolniczych w II Rzeczypospolitej
Podstawę finansową izb rolniczych w II Rzeczypospolitej stanowiły dochody, składające się z opłat za świadczenia i usługi oddawane przez izbę rolnikom, ponadto dochody z majątku własnego, zasiłki rządowe, samorządowe i inne opłaty ustanowione na rzecz izby na mocy obowiązujących ustaw.
Sytuacja finansowa izb rolniczych znalazła uregulowanie w znowelizowanej ustawie o izbach rolniczych z października 1932 roku. W art. 50 określono, że dochody izb rolniczych składać się będą:
a) z 3% udziału w ogólnej kwocie państwowego podatku gruntowego, pobranego w okręgu izby, z uwzględnieniem podwyżki tego podatku, wprowadzonej rozporządzeniem Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 12 kwietnia 1924 roku oraz oddzielnego dodatku, przewidzianego w art.2 i stawy z dnia 15 czerwca 1923 roku i ulg przewidzianych w art.3 tejże ustawy,
b) z 50% kwot uzyskanych z okręgu izby na podstawie przepisów obowiązujących o finansach komunalnych z obciążeń gruntów podatkiem samorządowym do państwowego podatku gruntowego na rzecz samorządu wojewódzkiego,
c) z opłat ustanowionych na rzecz izby na mocy obowiązujących ustaw,
d) z opłat za świadczenia i usługi oddawane rolnikom przez izbę,
e) z zasiłków rządowych, samorządowych lub innych.
Przepisy zawarte w punkcie a i b nie dotoczyły jednak izb rolniczych zachodnich, które zachowały dotychczasowe podstawy finansowe oparte na opodatkowaniu czystego dochodu katastralnego gospodarstw rolnych według utrzymanych dotąd w mocy przepisów ustawy pruskiej.
Te środki finansowe umożliwiały izbom rolniczym skromną egzystencję i utrzymanie niezbędnego personelu fachowego oraz niewielkie dotacje na utrzymanie zakładów doświadczalnych, subwencjonowanie niektórych prac, prowadzonych przez powiatowe towarzystwa rolnicze.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |