Śiętokrzyska Izba Rolicza

W artykule przedstawiamy wyjaśnienia zawarte w piśmie skierowanym do Prezesa Świętokrzyskiej Izby Rolniczej jako odpowiedź na wnioski Walnego Zgromadzenia ŚIR skierowane przez Zarząd  do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi we wrześniu  br.

Odnosząc się do wniosku zamieszczonego w pkt. 1 przedmiotowego pisma, dotyczącym uproszczenia przepisów umożliwiających rolnikom prowadzenie przetwórstwa produktów rolnych wyprodukowanych we własnym gospodarstwie, Ministerstwo uprzejmie informuje, że:

Uwzględniając postulat dotyczący rozszerzenia zakresu kosztów kwalifikujących
się do wsparcia udzielanego organizacjom producentów owoców i warzyw, wdrażającym programy operacyjne, uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisami art. 103f ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („ rozporządzenie o jednolitej organizacji rynku") (Dz. Urz. UE L 299
z 16.11.2007, str. 1) państwa członkowskie ustanowią krajową strategię na rzecz zrównoważonych programów operacyjnych na rynku owoców i warzyw. Strategia ta musi obejmować wszystkie podjęte decyzje i przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze
do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (Dz. U. UE L 350 z 31.12.2007 r., str. 1 ). Oznacza to, że elementem

-rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 lutego 2009 r. w sprawie ogólnych odstępstw  od wymagań higienicznych w zakładach produkujących żywność tradycyjną niezwierzęcego pochodzenia (Dz. U. Nr 37, poz. 294).

Ww. rozporządzenie Ministra Zdrowia określa możliwości stosowania ogólnych odstępstw dla wymagań higienicznych określonych w ww. rozporządzeniu UE nr 852/2004 dla pomieszczeń i sprzętu w zakładach produkujących żywność tradycyjną niezwierzęcego pochodzenia. Szczegółowych informacji w zakresie stosowania wymagań ww. rozporządzenia Ministra Zdrowia udzielić może Główny Inspektorat Sanitarny, Departament Bezpieczeństwa Żywności i Żywienia, 00- 238 Warszawa, ul. Długa 38/40.

Uwzględniając postulat dotyczący rozszerzenia zakresu kosztów kwalifikujących
się do wsparcia udzielanego organizacjom producentów owoców i warzyw, wdrażającym programy operacyjne, uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisami art. 103f ust. 2 rozporządzenia Rady  (WE) nr 1234/2007 r. z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („ rozporządzenie o jednolitej organizacji rynku") (Dz. Urz. UE L 299     z  16.11.2007, str.1) państwa członkowskie ustanawiają krajową strategię na rzecz zrównoważonych programów operacyjnych na rynku owoców i warzyw. Strategia ta musi obejmować wszystkie podjęte decyzje i przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze           do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (Dz. U. UE L 350 z 31.12.2007 r., str. 1 ). Oznacza to, że elementem ww. strategii jest także zakres kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem udzielanym organizacjom producentów owoców i warzyw, wdrażającym programy operacyjne. Aktualnie w Ministerstwie trwają prace nad przygotowaniem projektu dokumentu, w którym ujęta zostanie ww. strategia. Projektowane przepisy strategii oraz odpowiedniego rozporządzenia dotyczącego zakresu i sposobu wdrażania tej strategii, przewidują realizację w ramach programu operacyjnego działań związanych z wykorzystaniem technologii zwiększających wartość handlową owoców i warzyw poprzez ich uszlachetnienie lub pierwsze przetworzenie. W myśl proponowanych przepisów, wśród kosztów kwalifikowanych, które będą objęte wsparciem znajdą się koszty:

W najbliższym czasie projekty ww. strategii oraz rozporządzenia zostaną zamieszczone na stronie internetowej Ministerstwa celem przeprowadzenia konsultacji społecznych.

Odnosząc się do wniosku zamieszczonego w pkt. 2 przedmiotowego pisma Ministerstwo uprzejmie informuje, że zgodnie z pkt 3.6 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wprowadzenia programu zwalczania choroby Aujeszkyego u świń (Dz. U. Nr 74, poz. 631), każdą przesyłkę świń na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zaopatruje się w świadectwo zdrowia.
W związku z powyższym wszystkie przesyłki trzody chlewnej kierowane do punktów kopulacyjnych i punktów skupu, na targi, pokazy, wystawy z udziałem zwierząt oraz
do rzeźni, bez względu na status epizootyczny stada pochodzenia muszą być zaopatrzone
w świadectwo zdrowia.

Przyjęcie takiego rozwiązania ma na celu zapewnienie właściwej kontroli
i skutecznego nadzoru nad przemieszczaniem wszystkich świń na terytorium Polski, a tym samym przyczynia się do szybszego i skuteczniejszego zwalczania choroby Aujeszkyego. Prowadzenie takiego nadzoru jest jednym z głównych wymagań Komisji Europejskiej
dla uzyskania przez państwo członkowskie lub jego region dodatkowych gwarancji w handlu wewnątrzwspólnotowym trzodą chlewną w odniesieniu do choroby Aujeszkyego. Zgodnie
z decyzją Komisji nr 2008/185/WE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie dodatkowych gwarancji w wewnątrzwspólnotowym handlu trzodą chlewną odnoszących się do choroby Aujeszkyego oraz kryteriów przekazywania informacji o tej chorobie (Dz. UE L 59                z 4.3.2008, s 59, z późn. zm.), jednym z warunków umożliwiających handel wewnątrzwspólnotowy jest wdrożenie w państwie członkowskim planu kontroli                   i zwalczania tej choroby.

Swobodny handel trzodą chlewną może odbywać się pomiędzy państwami urzędowo wolnymi od tej choroby lub prowadzącymi, zatwierdzony przez Komisję Europejską, program zwalczania.

Również niektóre państwa trzecie, jak np. Rosja, Ukraina i Białoruś w obrocie żywą trzodą chlewną, żądają dodatkowych gwarancji zdrowotnych odnośnie choroby Aujeszkyego.

Ponadto kraj członkowski realizujący program musi zastosować odpowiednie środki podczas transportu lub przemieszczaniu świń ze stad o różnym statusie epizootycznym
do miejsca przeznaczenia, w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się choroby Aujeszkyego.

Tego typu działania mają na celu ograniczenie nie kontrolowanego obrotu świń, który może przyczynić się do przeniesienia choroby Aujeszkyego szczególnie do stad, które uzyskały
już status wolnych od tej choroby. Świadectwo zdrowia wystawiane przez powiatowego lekarza weterynarii zawiera informacje dotyczące aktualnego statusu zdrowotnego stada
z jakiego pochodzi dane zwierzę. Status danego stada zmienia się bowiem zależnie
od wyników badań uzyskanych w kolejnych próbkobraniach. W związku z powyższym możliwa jest sytuacja, w której stado po kolejnym próbkobraniu uzyska niższy status stada zakażonego.

Równocześnie należy podkreślić, że wprowadzenie do stada zwierząt o nie określonym statusie, nie zaopatrzonych w świadectwo zdrowia może doprowadzić
do rozprzestrzeniania się choroby Aujeszkyego, utraty dotychczas uzyskanego przez dane gospodarstwo statusu, a w konsekwencji prowadzi do wydłużenia czasu realizacji programu
i zwiększenia kosztów ponoszonych przez budżet państwa oraz hodowców.

Za przeprowadzone czynności kontrolne wraz z wystawieniem świadectwa zdrowia
od posiadacza zwierząt pobiera się opłaty zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121, poz. 842, z późn. zm.). Wysokość opłat określona została w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu ustalania i wysokości opłat za czynności wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania tych opłat oraz sposobu przekazywania informacji w tym zakresie Komisji Europejskiej (Dz. U. z 2007 r. Nr 2, poz. 15, z późn. zm.).

Biorąc jednak pod uwagę postulaty środowisk rolniczych w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi przygotowano i skierowano do uzgodnień społecznych projekt zmiany rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu ustalania i wysokości opłat za czynności wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania tych opłat oraz sposobu przekazywania informacji w tym zakresie Komisji Europejskiej (Dz. U. z 2007 r. Nr 2, poz. 15). W projekcie zaproponowano obniżenie stawek opłat za przeprowadzenie kontroli świń, w miejscu
ich pochodzenia, umieszczanych na rynku krajowym wraz z wystawieniem wymaganych świadectw zdrowia, w następujący sposób:

- do 5 sztuk zwierząt 5 zł

- od 6 do 10 sztuk zwierząt 10 zł,

- od 11 do 20 sztuk zwierząt 17 zł,

- powyżej 20 sztuk zwierząt - za każde następne zwierze 1 zł.

Ponadto Ministerstwo uprzejmie informuje, że opłata za dojazd lekarza weterynarii
do miejsca wykonywania czynności pobierana jest według stawek określonych za 1 km przebiegu pojazdu ustalanych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy
z dnia 25 marca 2002 r. (Dz.U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

Odnosząc się do wniosku zamieszczonego w pkt. 2 przedmiotowego pisma Ministerstwo uprzejmie informuje, że ustawa z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin reguluje zakres wyłącznego prawa hodowcy do nowej odmiany roślin i jest prawem z zakresu tzw. własności intelektualnej. Przepisy tej ustawy zostały opracowane w  oparciu o przepisy Międzynarodowej Konwencji Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV) zawartej w Genewie w dniu 2 grudnia 1961 r., rozporządzenia Rady (WE)
Nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (Dz. Urz. WE L 227 z 1.9.1994, str. l; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t.16, str. 390) oraz rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1768/95 z dnia 24 lipca 1995 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze w zakresie odstępstwa rolnego przewidzianego          w art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) Nr 2100/94 w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (Dz. Urz. WE L 173 z 25.7.1995, str. 14; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3 t.18, str. 63).

Mając na uwadze potrzebę rozwoju hodowli roślin, niezbędnym jest zapewnienie hodowcom roślin posiadającym wyłączne prawo, gwarancji uzyskiwania korzyści materialnych w zamian za dostęp do wyników ich pracy twórczej.

Pierwszym źródłem środków, które pozyskuje hodowca, są opłaty licencyjne z tytułu wykorzystania wyłącznego prawa w zakresie określonym stosownymi umowami licencyjnymi. Opłatę licencyjną uiszcza licencjobiorca prowadzący produkcję i obrót kwalifikowanym materiałem siewnym; stanowi ona koszt jego działalności. Opłata
jest wliczona w cenę kwalifikowanego materiału siewnego.

Natomiast drugim źródłem środków pozyskiwanych przez hodowcę powinny
być opłaty z tytułu stosowania przez posiadaczy gruntów rolnych „odstępstwa rolnego",
a więc z tytułu korzystania przez te podmioty z wyłącznego prawa do odmian bez zgody hodowcy, jednak po uiszczeniu odpowiedniej opłaty.

„Odstępstwo rolne" stanowi odstępstwo od obowiązującego w Polsce systemu ochrony odmian roślin w celu zabezpieczenia interesów rolników. Jego istotą
jest uprawnienie posiadaczy gruntów rolnych do wykorzystywania we własnym gospodarstwie materiałów ze zbioru odmiany chronionej wyłącznym prawem hodowcy jako materiału siewnego, bez konieczności uprzedniego uzyskania zgody hodowcy, jednakże
za opłatą uiszczoną na rzecz hodowcy.

Wysokość opłaty jest ustalana na podstawie umowy zawartej między hodowcą
a posiadaczem gruntów rolnych albo, jeżeli umowa taka nie została zawarta, opłata wynosi 50% opłaty licencyjnej za daną kategorię materiału siewnego ustalonej w danym roku przez hodowcę. Z obowiązku uiszczenia opłaty na rzecz hodowcy są zwolnieni obecnie posiadacze gruntów rolnych o powierzchni do 10 ha.

W Polsce wg stanu na dzień 31 grudnia 2008 r. ochroną prawną objętych było 1446 odmian roślin uprawnych, w tym 382 odmiany roślin ozdobnych. Odmiany roślin rolniczych chronione wyłącznym prawem stanowiły niecałe 54% w stosunku do liczby odmian znajdujących się w krajowym rejestrze, przy czym są to najczęściej odmiany najnowsze
i najbardziej wydajne. Pozostałe odmiany nie są objęte systemem ochrony.

Polski rynek nasienny charakteryzuje się najniższym w krajach Unii Europejskiej wykorzystaniem kwalifikowanego materiału siewnego. Rocznie kwalifikowanym materiałem siewnym obsiewa się ok. 8% powierzchni zbóż i ok. 2% powierzchni ziemniaków. Oznacza to, że na ogólną masę ok. 1,8 mln. ton wysiewanego materiału siewnego zbóż mniej niż 150 tys. ton stanowi materiał kwalifikowany. Pozostały areał jest obsiewany materiałem pochodzącym z rozmnażania materiału kwalifikowanego bez zgody hodowcy i bez uiszczenia opłat licencyjnych lub przez wykorzystanie do siewu materiału z własnych rozmnożeń. Obecnie obowiązujące przepisy umożliwiające stosowanie przez rolników instytucji „odstępstwa rolnego" (bez obowiązku uiszczenia na rzecz hodowcy stosownej opłaty) obejmują 85,5% wszystkich gospodarstw rolnych w kraju i odpowiednio 35,6% powierzchni użytków rolnych.

W przypadku wprowadzenia powszechnego zwolnienia rolników z obowiązku uiszczenia na rzecz hodowcy stosownej opłaty, nastąpi znaczący spadek wpływów przeznaczonych na hodowlę nowych odmian.

Oznaczałoby to również wejście w sprzeczność z wiążącymi Rzeczpospolitą Polską postanowieniami ratyfikowanej umowy międzynarodowej - Międzynarodowej Konwencji Ochrony Nowych Odmian Roślin zawartej w Genewie w dniu 2 grudnia 1961 r., następnie rewidowanej w Genewie w dniach 10 listopada 1972 r., 23 października 1978 r., oraz 19 marca 1991 r., której Polska jest sygnatariuszem od 1989 r. Artykuł 14 Konwencji określa zakres praw hodowcy, a więc działania w odniesieniu do materiału siewnego odmiany chronionej, które wymagają zgody hodowcy. Wyłączne prawo obejmuje materiał siewny, materiał ze zbioru oraz produkty wytworzone bezpośrednio z tego materiału i dotyczy wytwarzania lub rozmnażania, oferowania do sprzedaży, sprzedaży lub innych form marketingu, eksportu, importu i przechowywania.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 Konwencji „Odstępując od postanowień artykułu 14, każda Umawiająca się Strona może w rozsądnych granicach i pod warunkiem ochrony uzasadnionych interesów hodowcy, ograniczyć prawo hodowcy w odniesieniu do odmiany, aby umożliwić rolnikom używanie do rozmnożenia we własnym gospodarstwie materiału
ze zbioru chronionej odmiany lub odmiany w art. 14 ust. 5 lit. a) pkt (i) lub (ii), uzyskanego
z uprawy we własnym gospodarstwie ".

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uważa, że drastyczne ograniczenie wyłącznego prawa do odmian roślin nie zapewnia ochrony interesów hodowców i pozostaje w sprzeczności z postanowieniami ww. Konwencji.

Należy zauważyć, że po przystąpieniu do Unii Europejskiej i trzyletnim okresie przejściowym, Polska musiała zaprzestać dofinansowywania hodowli roślin. Pomoc państwa dla hodowli uznawana jest bowiem za niezgodną z zasadami wspólnego rynku w rozumieniu art. 87 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Przyjęcie rozwiązania zaproponowanego w piśmie Świętokrzyskiej Izby Rolniczej
w Kielcach należy uznać za niekorzystne dla dalszego funkcjonowania polskiej hodowli roślin i zapewnienia postępu biologicznego produkcji roślinnej.

Odnosząc się do wniosku zamieszczonego w pkt. 4 przedmiotowego pisma Ministerstwo uprzejmie informuje, że w Polsce funkcjonują dwa systemy ubezpieczeń społecznych: powszechny, realizowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz rolny, realizowany przez Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Każdy z tych systemów normują odrębne regulacje prawne, a więc każdy z nich rządzi się odrębnymi regułami, dotyczącymi nie tylko praw, ale i obowiązków ubezpieczonych. Odmienne są zasady
i wysokość opłacanych przez ubezpieczonych składek oraz różny katalog świadczeń, a także różne są warunki nabywania prawa do tych świadczeń i ich wysokość w każdym z tych systemów. Skoro więc regulacje prawne utrzymują rozdzielność unormowań ubezpieczenia społecznego dla rolników od powszechnego systemu ubezpieczeń dla pozostałych grup społeczno-zawodowych nie ma podstaw do prostego porównywania warunków nabywania prawa do świadczeń w obu systemach. Wdrażana od 1999 r. reforma powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych zmieniła koncepcję świadczenia emerytalnego w tym systemie dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. Pierwsze wypłaty emerytur dla tych osób rozpoczęły się w 2009 r. co wymusiło zmianę w systemie rolnym odnośnie łączenia okresów ubezpieczenia i opłacania składek w rolnym i powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych. Zatem dopóki będzie istniała odrębność obu systemów nie będzie możliwości wprowadzenia jednakowych zasad ubezpieczenia w obu systemach. Należy zaznaczyć, że rolnicy ubezpieczeni w powszechnym systemie ubezpieczenia społecznego to osoby, które podlegają temu ubezpieczeniu nie z tytułu prowadzenia działalności rolniczej, a z tytułu wykonywania pracy zarobkowej poza gospodarstwem rolnym (np. jako pracownicy lub osoby prowadzące pozarolniczą działalność na własny rachunek). Nie są to więc osoby będące w takiej samej sytuacji faktycznej co osoby utrzymujące się wyłącznie z działalności rolniczej w gospodarstwie rolnym i z tego tytułu podlegające ubezpieczeniu społecznemu rolników.

Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami prawo do emerytury z powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. uzależnione jest wyłącznie od ukończenia wieku emerytalnego bez względu na długość posiadanego stażu ubezpieczeniowego, a jej wysokość uzależniona jest od wysokości opłaconych składek do tego systemu w okresie aktywności zawodowej. Wysokość
tej emerytury może być zwiększona z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, ale tylko wtedy, gdy osoba uprawniona nie nabyła prawa do emerytury rolniczej. Prawo do emerytury rolniczej, ponieważ system ubezpieczenia społecznego rolników
nie został zreformowany tak jak powszechny, uzależnione jest nadal od posiadania wymaganego stażu ubezpieczeniowego i musi to być obecnie staż wyłącznie w ubezpieczeniu rolniczym. Nie można zaliczać okresu ubezpieczenia w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych do emerytury rolniczej, ponieważ za każdy okres ubezpieczenia powszechnego ubezpieczonemu przysługiwać będzie świadczenie emerytalne oparte na zdefiniowanej składce.

Obecnie trwają prace nad reformą systemu ubezpieczenia społecznego rolników
w ramach międzyresortowego zespołu powołanego przez Prezesa Rady Ministrów. Przedmiotem prac tego zespołu są między innymi zasady łączenia okresów ubezpieczenia
i opłacania składek w rolnym i powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych.
Nie wykluczone, że zmiany w tym zakresie zostaną zaproponowane w założeniach do zmian w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rolników. Opracowanie założeń do zmian legislacyjnych w zakresie ubezpieczenia społecznego rolników pod koniec br. zapowiada harmonogram prac Rządu na II półrocze 2009 r.

Odnosząc się do wniosku zamieszczonego w pkt. 5 przedmiotowego pisma Ministerstwo uprzejmie informuje, że na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. Nr 79, poz. 667),
od 1 października br., wprowadzone zostały zmiany, zgodnie z którymi rolnicy prowadzący działalność rolniczą na dużą skalę, tj. prowadzący gospodarstwa rolne o obszarze użytków rolnych przekraczającym 50 ha przeliczeniowych, będą opłacać „dodatkową" zróżnicowaną składkę na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, w zależności od wielkości gospodarstwa rolnego. Bez zmian pozostanie wysokość stawki podstawowej, wynoszącej dla wszystkich ubezpieczonych - bez względu na wielkość gospodarstwa rolnego - 10 % emerytury podstawowej miesięcznie. Nowelizacja nie przewiduje zwiększenia świadczeń emerytalno- rentowych dla rolników mających płacić składkę „dodatkową". Celem tej regulacji było bowiem zwiększenie udziału niektórych ubezpieczonych -prowadzących wysokodochodowe gospodarstwa rolne- udziału w finansowaniu wydatków na świadczenia emerytalno-rentowe
z ubezpieczenia społecznego rolników. Ustawodawca, czyli Sejm RP, uchwalając powyższą ustawę uznał bowiem, że opłacana obecnie jednakowej wysokości składka na ubezpieczenie emerytalno-rentowe przez wszystkich rolników, bez względu na ich dochód z gospodarstwa rolnego, oznacza, że system w jednakowym stopniu dotuje rolników o niskich dochodach
i tych, których stać na większy udział w finansowaniu otrzymywanego świadczenia. Przyjmując z jednej strony większą dochodowość większych gospodarstw rolnych, z drugiej zaś strony finansowanie systemu ubezpieczenia społecznego rolników przede wszystkim
z dotacji budżetowych państwa, uznano, że przedmiotowe rozwiązanie oznacza bardziej sprawiedliwe rozłożenie udziału ubezpieczonych w sfinansowaniu ubezpieczenia. Mimo podwyższenia składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników, dotacja budżetowa
do systemu ubezpieczenia społecznego rolników na rok 2010 planowana jest na poziomie 15,4 mld zł.

Należy dodać, że jak będzie wyglądał nowy system opłacania składek i sposób naliczania świadczeń z ubezpieczenia społecznego rolników określą założenia do zmian legislacyjnych w ubezpieczeniu społecznym rolników, których projekt opracować
ma Międzyresortowy zespół ds. reformy systemu ubezpieczenia społecznego rolników.

• « poprz.
• nast. »